Fy,fy,fy!
Eg har nok berre fortrengt det... For eg har eigentleg hatt den ekle følelsen ei heil stund - minst to veker.. At no må eg skjerpe meg.
Det kulminerte på ein måte i går kveld, då eg reiste meg frå den sabla gode, nye sofaen for å hente meg eit lite glas vin - berre eit lite glas til - midt under Brannkampen. For der kjem det frå gubben, smilande over ølboksen sin, (det var nok godt meint..): nei, no ser eg pinadø tegn til den struttande, deilige rompa igjen!
Eg kunne drept han der og da.
Men eg gjorde det selvfølgeleg ikkje. I staden luska eg meg ut på badet, og drog fram den ekle digitale greia, og lot det stå til. Tre - 3 - kilo på fjorten dagar...
Det er så forbanna urettferdig! Der kan han ligge og velte seg i sofaen, og ta til seg så mange tusen kaloriar at sjølv kuleramma til Jean-Pierre Serre ville ha kome til kort,og det gjev ikkje det minste utslag korkje her eller der..
Og enda likar han ikkje dessert. Er det ikkje for j.. urettferdig at tynne folk ikkje ein gong LIKAR dessert! Det fins ikkje noko meir image-nedbrytande enn å gå på restaurant med slikt. "Har du lyst på dessert?? Du må berre bestille, men eg trur eg står over..."
Pokkers gledesdreparar. Det er det dei er! Men dei forstår det selvfølgeleg ikkje.
Men no er det slutt. No har vi meiska oss med sommar og kvitvin, reker og majones og øl og biff og bernaise og rødvin og beina på bordet lenge nok. Så idag har vi hatt oss ein tur med joggeskoa på, Benson og eg. Når eg tenkjer etter, så er det vel eit par veker sidan eg har sveitta skikkeleg..
Vi får berre innsjå det. Fjorten dagar med autopilot er meir enn nok, no svitsjar vi over til manuell styring. Og enda har ikkje ferien starta.. Herregud, korleis skal dette ende..
Sånn ja, SÅNN må det vere...
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar